W kącie, ok­ry­ta je­dynie fiole­towym car­di­ganem. Po po­liczkach płynie ko­lej­na stróżka łez, wy­biła godzi­na 03:03. Ktoś mnie kocha? Nie. To właśnie dla­tego znów nie mogę spać, uza­leżniłeś mnie od swo­jego ciepła, obec­ności, aby po­tem odeb­rać życiodajną ener­gie. Zos­ta­wiłeś mnie z tym pas­kudnym nałogiem! Odpowiedz

Zwykły człowiek ru­tyno­wa historia życie w ciągłej męce zmęczo­ne uczu­ciem serce ko­loro­we sza­re neurony i ty­siąc po­mysłów na minute Odpowiedz